Þjóðkirkjan í fortíð og framtíð.

Engum dylst að á undanförum árum og áratugum hefur þjóðkirkjan átt í vök að verjast. Fyrir rúmum 20 árum voru 92% landsmanna í Þjóðkirkjunni en núna er hlutfallið 76%. Á síðustu 3 árum hafa 10000 manns sagt sig úr kirkjunni. Frjóðlegt væri að sjá tölur um messusókn eða aðrar tölur sem sýna þátttöku í kirkjulegu starfi. Engin ein skýring er á þessari þróun. Á Vesturlöndum hefur vald trúarlegrastofnana farið mikið minnkandi. Þar með er ekki sagt að trúarþörfin minnki. Í kaþólska kirkjunni  hefur orðið fjölgun hér á landi af íslenskum ríkisborgurum en flestir sem gengið hafa úr Þjóðkirkjunni standa væntanlega untan kirkjudeilda. Evanigelíska-lútherska kirkjan sem er ein af kirkjudeildum hinnar lúthersku kirkjudeildar ( mótmælenda) heitir Þjóðkirkjan hér á landi. Orðið er komið úr þýsku-Volkskirche- og mótað af F Schleiermacher. Samkbæmt þessu á Þjóðkirkjan að vera holdgervingur menningarlegrar einingar þjóðarinnar. Samkvæmt eigin skilningi er kirkjan því ekki ríkiskirkja. Samkvæmt lögum er kirkjan sjálfstætt trúfélag sem ríkisvaldið styður og verndar. En trúfrelsi er einnig verndað samkvæmt stjórnarskrá og hér virðist vera misræmi. Rekstur þjóðkirkjunnar er -sem kunnugt er- liður á fjárlögum. Árið 1907 voru sett lög um sölu kirkjujarða til ríkisins. Skyldi verðmæti og arður af jörðunum tryggja laun presta(!!). Ríkið innheimtir sóknargjöld fyrir öll trúfélög. Ríkið verndar ekki krikjuna með fjárframlögum eingöngu heldur rekur sérstakt ráðuneyti, á starfatorgi eru aulýst störf presta, setning Alþingis(löggjafarvaldsins) virðist vera krikjuleg trúarathöfn, kirkjan hefur mjög greiðan aðgang að opinberu skólastarfi, Háskóli Íslands menntar presta Þjóðkirkjunnar og loks hefur kirkjan greiðan aðgang að opinberum fjölmiðlum. Í mörg ár hefur komið í ljós í skoðanakönnunum að meirihluti er fyrir aðskilnaði ríkis og kirkju. Það er ljóst að aðskilnaður er ekki vandalaus eða einfaldur. Líklega yrðu meintar kirkjujarðir helsta tromp guðsmanna í samningum við ríkið. 

Þingmaður trúir þjóðinni fyrir leyndarmáli.

Fyrir 3 dögum skrifaði Elín Hirst blaðagrein. Þar segir hún frá samtali sínu við sérfræðilækni á landsspítalanum. Læknirinn talaði umbúðalaust og lýsti ástandinu eins og það er. Allt það sem hann segir er rétt og hefur margoft og ítrekað komið fram í blaðagreinum, fréttum, tímaritsgreinum, yfirlýsingum samtaka lækna og fleiri samtaka og margra fleiri aðila. Fyrrverandi forstjóri Landsspítals hefur lýst því að spítalinn hafi verið í fjársvelti á "góðæristímanum". Tækin voru sem sagt ekki öll ný og glansandi þegar vinstri stjórnin tók við!! Atgervisflóttinn hefur verið til umræðu eftir hrun en einngi á árunum fyrir hrun. Mjög harðar launadeilur hafa verið innan spítalans. Allt þetta veit sæmilega velupplýst fólk og hefur vitað lengi. En Elín Hirst, hvar hefur hún verið öll þessi ár? Enginn virðist vita hvar Brynjar Níelsson hefur verið en hvað um það. Hvorug virðast þau hafa verið á þingflokksfundi þegar fjármálaráðherra kynndi frumvarp til fjárlaga. Það er merkilegt. Ísland er fámennt þjóðfélag en stundum er undarlega langt milli manna og stofnana. 

Noregur; vill hægri stjórnin takmarka frelsi blaðamanna?

Hægri flokkarnir vilja takmarka aðgengi blaðamanna að upplýsingum um tekjur og eignir einstaklinga. Flokkarnir vilja að allri sem fengnar eru upplýsingar um verði tilkynnt hver fær upplýsingarnar og til hvers þær verða notaðar. Það er verið að hækka þröskuldinn; það verður ekki jafn auðvelt að segja fyrirferðarmiklar fréttir af tekjum og eignum (eða litlum tekjum og miklum eignum) þekktra persóna í þjóðlífinu. Samtökum norskra blaðamanna líst afar illa á þessar fyrirætlanir. Blaðamenn hafa samfélagslega ábyrgð. Það er ekki á valdi einstakra þingmanna að setja forskriftir um hvað er við hæfi og hvað ekki. Hægri menn bera fyrir sig persónuvernd og friðhelgi einkalífs. Það er hins vegar vandséð hvernig skipting þjóðartekna og þjóðarauðs getur verið einkamál. Auðæfi verða til með samfélagslegri vinnu margra en ekki töfrabrögðum " snillinga" í markaðsviðskiptum.  Velferðarkerfið grundvallast á lögmæti. Þeir sem borga í kerfið gera það á lögmætum og löglegum grundvelli. það sama gildir um þá sem fá bætur úr kerfinu. Það sama á að gilda um eignamyndun og tekjumyndun.