Deilur um klám í Noregi.

Trine Rogg Korsvik er sagnfræðingur og vinnur að doktorsritgerð í kynjafræðum. Hún segir að í upphafi áttunda áratugarins hafi margir haldið því fram að klám hefði ekkert með stjórnmál að gera. Andstaðan við klám kom fyrst og fremst frá mönnum sem voru virkir innan kirkjunnar. Hreyfingin gegn klámi var þjóðleg og alþýðleg grasrótarhreyfing. Klámið varð að pólitísku viðfangsefni þegar femíniskar kvenréttindahreyfingargagnrýndu klámið vegna þess að það sýndi drottnun karla yfir konum. Samband kynjanna í klámmyndunum væri spegilmynd af því sem gerðist í samfélaginu. Það voru ekki eingöngu skrifaðar greinar í blöð og tímarit heldur fóru ungar konur í mótmælagöngur og brenndu klámblöð á báli. Klámbrennur urðu margar í Noregi. Það vakti mikla reiði þegar tveimur ungum stúlkum var sagt upp störfum hjá sporvögnum Óslóar vegna þess að þær höfðu rifið niður auglýsingu tímaritsins Nye alle menn (nokkurs konar norskt Playboy). Stúlkurnar tvær hétu Liv og Rannveig og þær fengu starfið aftur eftir mikil og almenn mótmæli. Fjölmörg blöð skrifuðu mikið um klámstríðið og klámbrennurnar. Nefna má VG og Klassekampen. 1977 sameinuðust 30 samtök kvenna í baráttunni gegn klámi. Þessi hópur var afar fjölbreyttur ; maóistar, konur í bændastétt, húsmæður, konur starfandi í trúfélögum, Eðlilega var og er nokkur tortryggni milli hópa. Í Noregi eru samtök mjög ólíkra hópa nokkuð algeng. Hreyfingin gegn aðild Noregs að ESB er dæmi um þetta. Þar sameinuðust borgarbúar, sveitafólk, kristnir og sósíalstar í eina hreyfingu. Í Noregi hafa rithöfundar verið dæmdir fyrir að skrifa klámfengnar bókmenntir. Agnar Mykle og Jens Björneboe voru dæmdir á sjötta áratugnum. Allt fram á níunda áratuginn er mikill meirhluti Norðmanna á móti klámi. Ný lög um klám voru sett 1985 og Framfaraflokkurinn var einn flokka á móti lögunum. Með tilkomu Internetsins hafa skapast algerlega nýjar aðstæður. (klassekampen).

Eru stríð gagnleg og leiða til framfara?

Sú virðist vera skoðun Ian Morris en hann er breskur sagnfræðingur og fornleifafræðingur. Hann hefur skrifað bók um sögu hernaðar allt frá steinöld til okkar daga. Hann kemst að þeirri niðurstöðu hernaðarleg valdbeiting hafi farið minnkandi ef litið er á síðustu 10 þúsund ár. Þróunin er í þessa átt og hin skelfilega 20. öld breytir engu um það. Allt er mótsagnakennt við stríð. Það hefur skelfilega hlið;manndráp, rán og eyðileggingu. En stríð er líka verkfæri eða tæki til að ná markmiðum. Fyrir þá sem deyja í stríði eða örkumlast getur stríðið ekki haft neitt markmið. Ef litið er á stríð sem hluta af langtíma sögulegu ferli er hægt að greina rökrænt ferli. Stríðin hafa til mjög langs tíma litið samfélagsskipanina öruggari og samfélögin ríkari og auðugri. Á síðustu öld létust 100 til 200 milljónir í stríði eða af völdum stríðsátaka. Þetta er skelfileg tala en hún er 1-2% af öllum þeim fjölda manna sem lifðu á síðustu öld.Í steinaldarsamfélögum voru milli 10 og 20% allra drepnir í stríðsátökum. Það eru sem sagt mun minni líkur að vera drepinn í stríði eftir iðnvæðingu en á steinöld. Valdbeiting er að minnka. Um 1250 var einn af hverjum 100 í Vestur Evrópu drepin í stríði. Á tímum Shakespeares var einn af hverjum 300 drepinn í stríði og 1950 var það einn af hverjum 3000. (framhald).