Hverjir flytjast frá landinu og hverjir koma aftur?

Lengst af í sögu landsins hafa brottflutningar frá landinu verið varanlegir. Breyting hefur orðið á þessu á síðustu áratugum. Endurkomuhlutfall er nú tæplega 80% hjá íslenskum ríkisborgurum en til samanburðar er endurkomuhlutfall erlendra ríkisborgara sem hér hafa búið 17%. Ef við skoðum öll ríki aþjóðasamfélagsins búa um 3% í öðru landi en sínu upprunalandi. Ísland er mjög lítið hagkerfi og innflutningur og útflutningur vega þungt.Slík hagkerfi eru gjarnan mjög sveiflukennd og það hefur mikil áhrif á lífsafkomu fjölskuldna og einstaklinga. Almennt séð eru ástæður búferlaflutninga margvíslegar. Fólk getur neyðst til að flytja t.d. vegna náttúruhamfara, styrjalda og ofsókna. Taki fólk ákvörðun um að flytja er það yfirleitt vegna efnahagslegra aðstæðna. Margt hefur áhrif á hvert flutt er s.s. ástand á vinnumarkaði, námsmöguleikar og milliríkjasamstarf. Samfelld fólksfjölgun á 19du öld var ein af ástæðum Vesturheimsferða. Líklega hafa 25% landsmanna flutst til Vesturheims á árunum 1870 til 1914. Hrun síldarstofnsins leiddi til þess að rúm 4000 manns fluttust frá landinu á árunum 1969 til 1971. Strax árið 2009 varð brottflutningur fólks vegna Hrunsins en það dró úr honum 2010 og 2011. Brottflungingur nú er sambærilegur við það sem varð við Hrun síðdarstofnsins. Rúm 13 þúsund fluttust af landinu á þessum þremur árum en um 7500 fluttust til landsins. Þessar tölur taka eingögu til íslenskra ríkisborgara. Eftir 2006 hafa mun fleiri karlar en konur flust frá landinu eða um 10 þúsund fleiri. Langflestir þeirra sem flytjast búferlum eru á milli tvítugs og þrítugs. Ógiftir eru líklegri til að flytja en giftir. Stór hópur brottflutra eru hjón á aldrinum 30 til 40 með börn yngri en 14. Sá hópur sem hefur minnsta menntun og býr við lök kjör er ólíklegastur til að flytja. Almennt má segja að endurkoma ráðist af samanburði á lífskjörum í heimalandinu og landinu sem flutt var til. Lagt er mat á hvernig mannauður og menntun nýtist og er metinn í hvoru landi um sig.