Þjóðernishyggja fyrir og eftir hrun.

Þjóðernisumræða hefur alltaf verið hluti af stjórnmálaumræðunni. Eftir hrun hefur hún verið mjög áberandi. Öll stjórnmálaumræða fer fram með því að nota tákn en þau geta haft mikið tilfinningalegt gildi. Þjóðernishyggja er mikilvæg í pólitískum og menningarlegum skilningi. Hún veitir einstaklingi þá tilfinningu og vissu að hann tilheyri pólitísku kerfi. Mikilvægt í þessu ferli er að búnar eru til táknmyndir sem hafa það hlutverk að sameina þjóðina. Sem dæmi um opinber tákn má nefna fána, skjaldarmerki og þjóðsönginn. Óopinber tákn eru t.d. íslensk náttúra, ósnortin og hrein, íslenski hesturinn, skáld, rithöfundar og listamenn sem skapað hafa mikil menningarverðmæti. Nefna má einstök dæmi :Fjallkonan sem er tákn þjóðarinnar, tungumálið er tæki menningarinnar en um leið eitt sterkasta tákn þjóðernishyggju, víkingar og víkingatíminn, þjóðbúningurinn og mörg fleiri tákn mætti nefna. Íþróttalið geta bæði verið tákn fyrir þjóðina hæfileika hennar og getu en einnig veita þau tækifæri til samsömunar. Bæði opinber og óopinber tákn eru notuð í auglýsingum og kosningaáróðri. Þá eru þau tengd við ákveðna vöru eða málstað. Þjóðernisyggjan tengist ákveðnum atburðum eða samkomun. 17. júní ber þar auðvitað hæst. Evróvision keppnin verður til það að þjóðernishyggja eða -kennd kemur í ljós og eins konar þjóðhátíðarstemming verður til. Margir telja þorrablót og þorramat sérstaklega þjóðleg fyrirbæri. Þorrablótin eru reyndar ágætt dæmi um það sem er nefnt tilbúin hefð. Eftir hrun má sjá ýmis merki þess að þjóðernishyggja hafi elfst sem er reyndar eðlileg þróun. Hún er skiljanleg út frá tilfinningum.